Pluk de dag!
Door: Lotte Kempers
Blijf op de hoogte en volg Lotte
04 November 2014 | Zwitserland, Rüti
Hallo lieve vrienden en familie,
Ik ben weer terug van weggeweest. Na meerdere verzoeken om weer eens wat te schrijven, is dit een uitgelezen kans. Ik heb momenteel nachtdienst en zo lang het rustig is kan ik hier ideaal de tijd mee doden. Hoe lang het duurt voor ik mijn verhaal klaar heb weet bijna niemand, maar das ja wurst. Haha.
Eigenlijk dacht ik dat ik niet zoveel te vertellen had, maar als ik zo terug denk valt het best wel mee. Toch maak ik de meest leuke dingen mee als ik weer een paar dagen in NL ben.
De laatste keer dat ik thuis was, was in oktober. Ik kwam voor de bokbiermiddag terug, wat ook dit jaar weer een zeer geslaagd feestje was.
En als we er dan toch zijn, blijven we niet op deze brakke maandag in bed liggen, maar gaan we even een rondvluchtje maken met de paramotor. Dit leek me altijd al geweldig en ik wist dat papa dit ook mooi zou vinden, dus dacht ik: Pluk de dag en gaan met die banaan! Zo gezegd, zo gedaan! We hadden geluk met het weer en voor ik het wist hing pa al in de lucht. Hij deed heel stoer, maar stiekem vond hij het best een beetje spannend geloof ik. En dat was het ook! Het is zo uniek dat je zo rustig in de lucht kan hangen en van het mooie landschap kan genieten. Als een vogel in een stoeltje zo vrij! Haha.
Maargoed, ik schrijf natuurlijk niet om jullie te vertellen hoe het in NL is, want dat weten jullie als geen ander. Hier in Zwitserland is er niet veel veranderd, ik woon nog altijd op dezelfde berg en de koeien zijn mijn beste vrienden. Klinkt eigenlijk best sneu, maar dat is het soms ook echt.
Ik werk nog steeds veel en heb weinig vrije tijd, wat me soms best zwaar valt. Toch vind ik het werk nog steeds interessant en leer ik veel nieuwe ziektebeelden kennen.
Wat ik heftig vind is hoe vaak je geconfronteerd wordt met het feit dat een kwalitatief en mooi leven snel voorbij kan zijn. Veel patiënten met een halfzijdige verlamming die alle normale dagelijkse dingen weer opnieuw moeten leren en veel dingen niet zonder hulp van anderen kunnen uitvoeren.
Laatst hadden we een patiënt met een Alienhand-syndroom. Ik had nog nooit van dit syndroom gehoord, maar het schijnt ook best zeldzaam te zijn. Bij deze patiënt was zijn rechterhand een Alienhand. In zijn hoofd was deze hand niet van hem en had hij er totaal geen controle over. De hand deed dingen die hij niet wilde en waarvan hij zelf niet eens wist dat hij dat met zijn eigen hand deed. Zo pakte hij me op een avond zo hard bij mijn arm en liet me niet meer los. Het leek alsof hij bezeten was door de duivel. Zijn ogen werden groot en hij zette een hele lage stem op. Toen hij me eenmaal had losgelaten en ik zei dat ik het niet zo prettig vond wat hij gedaan had, zei hij: Sorry, maar dat was ik niet. Het leek even op een scène uit een slechte horrorfilm.
Ook buiten mijn werk om heb ik te maken gehad met nare momenten. De buurman (50 jaar) lag op sterven. Hij had kanker met uitzaaiingen in de longen. 1 tumor lag direct tegen de luchtlijp, waardoor hij te weinig lucht kreeg. Het was akelig om te zien hoeveel moeite hij had met ademen en heeft die dag ook niet lang meer geleefd. Ik vond het zo verschrikkelijk voor zijn vrouw, ze heeft geen familie hier, dus ik moest iets doen. Ik heb haar gesteund waar nodig, maar dat viel niet mee. Hij is in de kliniek overleden, dus moest ze hem daar achter laten. Onderweg naar huis ging ze midden op straat huilend op grond liggen. Ze was totaal kapot en kon alleen nog maar huilen. Ik vond het hartverscheurend en het enige wat ik kon doen was troosten. Ik heb bij haar geslapen en haar zoveel mogelijk getroost. Je staat machteloos, het is verschrikkelijk!
Zoals ik eerder al zei heb ik weinig vrije tijd, dus vanzelfsprekend is het moeilijk sociale contacten op te bouwen. Gelukkig heb ik wel een hele leuke Nederlandse meid leren kennen. Zij is hier eind september naartoe gekomen vanwege haar vriend, die overigens ook Nederlander is. We kunnen het supergoed vinden met elkaar en proberen dan ook zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Helaas lukt dit niet vaak genoeg, maar toevallig staat er volgend weekend een concert en een nachtje Zürich op de planning. Daar heb ik zin in, want daar ben ik nog niet wezen stappen. Wel weet ik al dat ik met een lege portemonnee weer naar huis ga en nog steeds 'dorst' zal hebben. Het is er belachelijk duur, maar ja..ook daar denken we maar weer: Pluk de nacht!
Over een paar weken komt Rianne me weer opzoeken, wat weer super wordt en we ongetwijfeld dagen te kort komen om elkaar weer op de hoogte te brengen van alle roddels.
Ik verheug me er nu al op, shoppen, wijntjes drinken en vooral de lekkerste entrecote ooit eten!
Eind december ga ik naar Bram in Canada, dat vind ik spannend. Ik heb nog nooit in mijn eentje zo'n lange reis gemaakt, maar het is het helemaal waard, dat weet ik nu al. Bram heeft een hostel voor me geboekt en al een planning gemaakt waar hij me mee naar toe wil nemen. Ik ben erg benieuwd hoe het leven daar is. Misschien begrijp ik dan eindelijk hoe het kan dat hij geen heimwee heeft en ik wel.
Daar heb ik namelijk af en toe wel last van en ga dan het liefst dezelfde dag nog naar huis. Gelukkig komt dit met vlagen en heb ik het verder goed hier.
Tussen het werken en de heimwee door doe ik ook nog wel leuke dingen natuurlijk. Het is niet zo dat het allemaal kut is hoor. Vorige werk ben ik met mezelf naar Zug gereden, dat is een plaatsje hier een uur vandaan. Mijn buurvrouw vertelde dat je daar leuk kon shoppen, dus dat sprak me natuurlijk wel aan. Ik was op zoek naar een warme trui of vest voor de winter. Na lang zoeken heb ik er een gevonden, heerlijk warm. Ik heb hem gekocht, maar toen ik ermee thuis kwam ontdekte ik iets wat ik in de winkel niet had gezien. Het vest had namelijk oren aan de capuchon! Eerst moest ik heel hard lachen, maar dat is natuurlijk vreselijk, daar kan ik absoluut niet mee over straat. Toen ik het later tijdens een spelletje bij de buren vertelde, heeft de buurvrouw aangeboden de oren er af te halen en het weer mooi te maken. Ze heeft er gelijk werk van gemaakt en het me gister teruggebracht en nu is het perfect!
Ook heb ik eindelijk mijn Anerkennung ontvangen. Dat is een lang verhaal, maar het komt er op neer dat ik eindelijk officieel als verpleegkundige mag werken. Ik werk al maanden als verpleegkundige, maar krijg nog altijd het loon van een verzorgende. Niet eerlijk natuurlijk, maar ik ben ermee akkoord gegaan en had eigenlijk niet verwacht dat het zo lang zou duren.
Nu heb ik een nieuw contract ontvangen, maar ik ben het nog niet eens over mijn loon. Dat kan beter haha. Gelukkig is het hier in Zwitserland normaal om te onderhandelen over je loon, omdat er geen standaard CAO is. Iedereen verdiend een ander bedrag. Ze maken zelfs nog onderscheid tussen Zwitser en niet-Zwitser. Ik ben als buitenlander tevreden, maar ik heb wel geleerd dat je hier niet te snel akkoord moet gaan. Gewoon een beetje brutaal zijn en dan zullen we zien wat het oplevert!
Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat!!
Waarschijnlijk schrijf ik dit jaar geen nieuw verhaal meer, dus ik wens jullie allen alvast een paar hele fijne kerstdagen met veel gezelligheid toe en dat we allemaal gelukkig en gezond het nieuwe jaar in mogen gaan!
Jullie horen weer van mij.
Veel liefs en de groetjes!
Lottchen
Ik ben weer terug van weggeweest. Na meerdere verzoeken om weer eens wat te schrijven, is dit een uitgelezen kans. Ik heb momenteel nachtdienst en zo lang het rustig is kan ik hier ideaal de tijd mee doden. Hoe lang het duurt voor ik mijn verhaal klaar heb weet bijna niemand, maar das ja wurst. Haha.
Eigenlijk dacht ik dat ik niet zoveel te vertellen had, maar als ik zo terug denk valt het best wel mee. Toch maak ik de meest leuke dingen mee als ik weer een paar dagen in NL ben.
De laatste keer dat ik thuis was, was in oktober. Ik kwam voor de bokbiermiddag terug, wat ook dit jaar weer een zeer geslaagd feestje was.
En als we er dan toch zijn, blijven we niet op deze brakke maandag in bed liggen, maar gaan we even een rondvluchtje maken met de paramotor. Dit leek me altijd al geweldig en ik wist dat papa dit ook mooi zou vinden, dus dacht ik: Pluk de dag en gaan met die banaan! Zo gezegd, zo gedaan! We hadden geluk met het weer en voor ik het wist hing pa al in de lucht. Hij deed heel stoer, maar stiekem vond hij het best een beetje spannend geloof ik. En dat was het ook! Het is zo uniek dat je zo rustig in de lucht kan hangen en van het mooie landschap kan genieten. Als een vogel in een stoeltje zo vrij! Haha.
Maargoed, ik schrijf natuurlijk niet om jullie te vertellen hoe het in NL is, want dat weten jullie als geen ander. Hier in Zwitserland is er niet veel veranderd, ik woon nog altijd op dezelfde berg en de koeien zijn mijn beste vrienden. Klinkt eigenlijk best sneu, maar dat is het soms ook echt.
Ik werk nog steeds veel en heb weinig vrije tijd, wat me soms best zwaar valt. Toch vind ik het werk nog steeds interessant en leer ik veel nieuwe ziektebeelden kennen.
Wat ik heftig vind is hoe vaak je geconfronteerd wordt met het feit dat een kwalitatief en mooi leven snel voorbij kan zijn. Veel patiënten met een halfzijdige verlamming die alle normale dagelijkse dingen weer opnieuw moeten leren en veel dingen niet zonder hulp van anderen kunnen uitvoeren.
Laatst hadden we een patiënt met een Alienhand-syndroom. Ik had nog nooit van dit syndroom gehoord, maar het schijnt ook best zeldzaam te zijn. Bij deze patiënt was zijn rechterhand een Alienhand. In zijn hoofd was deze hand niet van hem en had hij er totaal geen controle over. De hand deed dingen die hij niet wilde en waarvan hij zelf niet eens wist dat hij dat met zijn eigen hand deed. Zo pakte hij me op een avond zo hard bij mijn arm en liet me niet meer los. Het leek alsof hij bezeten was door de duivel. Zijn ogen werden groot en hij zette een hele lage stem op. Toen hij me eenmaal had losgelaten en ik zei dat ik het niet zo prettig vond wat hij gedaan had, zei hij: Sorry, maar dat was ik niet. Het leek even op een scène uit een slechte horrorfilm.
Ook buiten mijn werk om heb ik te maken gehad met nare momenten. De buurman (50 jaar) lag op sterven. Hij had kanker met uitzaaiingen in de longen. 1 tumor lag direct tegen de luchtlijp, waardoor hij te weinig lucht kreeg. Het was akelig om te zien hoeveel moeite hij had met ademen en heeft die dag ook niet lang meer geleefd. Ik vond het zo verschrikkelijk voor zijn vrouw, ze heeft geen familie hier, dus ik moest iets doen. Ik heb haar gesteund waar nodig, maar dat viel niet mee. Hij is in de kliniek overleden, dus moest ze hem daar achter laten. Onderweg naar huis ging ze midden op straat huilend op grond liggen. Ze was totaal kapot en kon alleen nog maar huilen. Ik vond het hartverscheurend en het enige wat ik kon doen was troosten. Ik heb bij haar geslapen en haar zoveel mogelijk getroost. Je staat machteloos, het is verschrikkelijk!
Zoals ik eerder al zei heb ik weinig vrije tijd, dus vanzelfsprekend is het moeilijk sociale contacten op te bouwen. Gelukkig heb ik wel een hele leuke Nederlandse meid leren kennen. Zij is hier eind september naartoe gekomen vanwege haar vriend, die overigens ook Nederlander is. We kunnen het supergoed vinden met elkaar en proberen dan ook zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Helaas lukt dit niet vaak genoeg, maar toevallig staat er volgend weekend een concert en een nachtje Zürich op de planning. Daar heb ik zin in, want daar ben ik nog niet wezen stappen. Wel weet ik al dat ik met een lege portemonnee weer naar huis ga en nog steeds 'dorst' zal hebben. Het is er belachelijk duur, maar ja..ook daar denken we maar weer: Pluk de nacht!
Over een paar weken komt Rianne me weer opzoeken, wat weer super wordt en we ongetwijfeld dagen te kort komen om elkaar weer op de hoogte te brengen van alle roddels.
Ik verheug me er nu al op, shoppen, wijntjes drinken en vooral de lekkerste entrecote ooit eten!
Eind december ga ik naar Bram in Canada, dat vind ik spannend. Ik heb nog nooit in mijn eentje zo'n lange reis gemaakt, maar het is het helemaal waard, dat weet ik nu al. Bram heeft een hostel voor me geboekt en al een planning gemaakt waar hij me mee naar toe wil nemen. Ik ben erg benieuwd hoe het leven daar is. Misschien begrijp ik dan eindelijk hoe het kan dat hij geen heimwee heeft en ik wel.
Daar heb ik namelijk af en toe wel last van en ga dan het liefst dezelfde dag nog naar huis. Gelukkig komt dit met vlagen en heb ik het verder goed hier.
Tussen het werken en de heimwee door doe ik ook nog wel leuke dingen natuurlijk. Het is niet zo dat het allemaal kut is hoor. Vorige werk ben ik met mezelf naar Zug gereden, dat is een plaatsje hier een uur vandaan. Mijn buurvrouw vertelde dat je daar leuk kon shoppen, dus dat sprak me natuurlijk wel aan. Ik was op zoek naar een warme trui of vest voor de winter. Na lang zoeken heb ik er een gevonden, heerlijk warm. Ik heb hem gekocht, maar toen ik ermee thuis kwam ontdekte ik iets wat ik in de winkel niet had gezien. Het vest had namelijk oren aan de capuchon! Eerst moest ik heel hard lachen, maar dat is natuurlijk vreselijk, daar kan ik absoluut niet mee over straat. Toen ik het later tijdens een spelletje bij de buren vertelde, heeft de buurvrouw aangeboden de oren er af te halen en het weer mooi te maken. Ze heeft er gelijk werk van gemaakt en het me gister teruggebracht en nu is het perfect!
Ook heb ik eindelijk mijn Anerkennung ontvangen. Dat is een lang verhaal, maar het komt er op neer dat ik eindelijk officieel als verpleegkundige mag werken. Ik werk al maanden als verpleegkundige, maar krijg nog altijd het loon van een verzorgende. Niet eerlijk natuurlijk, maar ik ben ermee akkoord gegaan en had eigenlijk niet verwacht dat het zo lang zou duren.
Nu heb ik een nieuw contract ontvangen, maar ik ben het nog niet eens over mijn loon. Dat kan beter haha. Gelukkig is het hier in Zwitserland normaal om te onderhandelen over je loon, omdat er geen standaard CAO is. Iedereen verdiend een ander bedrag. Ze maken zelfs nog onderscheid tussen Zwitser en niet-Zwitser. Ik ben als buitenlander tevreden, maar ik heb wel geleerd dat je hier niet te snel akkoord moet gaan. Gewoon een beetje brutaal zijn en dan zullen we zien wat het oplevert!
Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat!!
Waarschijnlijk schrijf ik dit jaar geen nieuw verhaal meer, dus ik wens jullie allen alvast een paar hele fijne kerstdagen met veel gezelligheid toe en dat we allemaal gelukkig en gezond het nieuwe jaar in mogen gaan!
Jullie horen weer van mij.
Veel liefs en de groetjes!
Lottchen
-
04 November 2014 - 14:16
Martijn:
Goed bezig daar in CH. Ondanks dat je het daar soms moeilijk hebt komt uiteindelijk alles altijd goed. Je mag best trots op je zijn. Mocht het uiteindelijk toch allemaal tegen vallen, schrijver kun je altijd worden. Wat schrijf je leuke verhalen. Ook voor jouw alvast een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar. Ajuus vanuit Oldenzaal -
06 November 2014 - 08:47
Jan En Joke Oostindie:
Lieve Lotte,
Wat een goed stukje heb je geschreven en wat een belevenissen heb je meegemaakt. Gelukkig heb je het goed doorstaan. Tof hoor. Gaat het nu een beetje met je buurvrouw?
Hoorde van je moeder dat Muriel weggaat. Wat jammer Lotte was zo'n fijne vriendin. Maar ja geef haar eens ongelijk als je gevraagd wordt.
Lotte is het weer bij jullie nog goed? Hoorde voor de televisie dat het in Zwitserland ook zou gaan sneeuwen maar ik weet niet in welk gedeelte van Zwitserland. Dacht in het oosten.
Liefs jan en joke -
06 November 2014 - 10:36
Rietje Vrielink:
Hoi Lotte,
Alles goed met jou?
Heb jou mailtje gelezen, vervelend dat je heimwee hebt maar toppie dat je leuke doet, als er sneeuw komt ook nog op de skieen?
Gaaf joh dat je naar Canada gaat
Volgens mij zit je op een hele zware afdeling, maar als je het werk maar mooi vind.
En kom voor jezelf op...gewoon zeggen dat je er 200 honderd in de maand erbij wil...hahaha....kan je leuke dingen van doen.
Groetjes Rietje. -
06 November 2014 - 12:33
Vera:
Hoi Lotte, wat leuk iets van je te lezen. Ik had al e.e.a. gehoord van je mams toen ik vroeg hoe het met je gaat. Het zijn inderdaad indringende situaties die jij meemaakt. En een "Aliën-hand syndroom" daar had ik ook nog nooit van gehoord. Knap dat je zo rustig bent gebleven.
Je vertelt over je heimwee, ik kan alleen maar zeggen: "volg je hart".
Wb. jouw as. reis naar Bram, ik wens je een geweldige tijd toe. Doe hem de groeten.
Heel veel lieve groetjes, Vera. -
08 November 2014 - 21:01
Tamara Schuur:
Hoi Lotte.
Ik heb je verhaal weer gelezen.
Ik vind het wel knap van je dat je zo vol houd.
om daar te blijven vol houden hoor .
Ik denk aan je en wens jou ook al vast fijne kerstdagen en een gezond en gelukkig nieuwjaar.
en een fijn verblijf daar.
veel liefs Tamara Schuur -
09 December 2014 - 18:56
Gerrit Dollen:
Hoi Lotte,
Ik ken je niet, maar ik kwam via google jou verhalen tegen en het is erg leuk om te lezen. Ik ga (als mijn Duits dan goed genoeg is) per 1 februari aan het werk in een ziekenhuis in Zurich. Misschien komen we elkaar nog wel een keer tegen!
Groeten
Gerrit Dollen
gerrit_dollen@hotmail.com -
08 Januari 2015 - 13:10
Ron Velthoen:
Hoi Lotte,
Leuk verhaal, heb het met veel plezier gelezen. Je maakt wat mee, maar je leert er ook wel weer veel van.
En genieten kun gelukkig ook goed tussen de bedrijven door ;).
Je staat positief in het leven dat is bewonderenswaardig in deze wereld.
Jij gaat het nog ver schoppen en dat is je van harte gegund. Wie waagt die wint, dat blijkt al weer uit jouw boeiend verhaal.
Veel plezier op de berg en in Canada.
Met vriendelijke groet uit Enschede
Ron -
30 Maart 2015 - 14:54
Margot:
Hey Lotte,
Woon je nu nog altijd in Rüti?
Ik ben nu exact een jaar geleden naar Basel verhuisd en je verhalen klinken zóóó herkenbaar! :)
Grtjs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
